zaterdag 15 december 2012

Alpe d’HuZes: “Opgeven is geen optie”

Afgelopen woensdag was het 12-12-'12. Een bijzonder datum. Populair om te trouwen. Voor mij vooral de dag dat mijn lieve kanjer 52 jaar had moeten worden. 2012: wat een jaar...

In 2010 wordt bij mijn moeder, die dan al meer dan een jaar ziek is, geconstateerd dat zij lijdt aan darmkanker. Een triest verhaal omdat de diagnose zo laat werd vastgesteld. Op dat moment is het dan ook al duidelijk dat zij niet meer beter zal worden. Maar zij wilde niet opgeven, dat is immers geen optie, en is gaan vechten. Deze geweldige vrouw heeft door een jaar lang chemokuren te ondergaan haar leven nog zo’n 15 maanden kunnen rekken. Een tijd waarin we nog mooie momenten hebben gekend met haar en waarin ze nooit één keer heeft geklaagd. In Februari 2012 is zij overleden.


 In die tijd hebben Ellen en ik al besloten om mee te doen aan Alpe d’HuZes. Ik fietsend, Ellen rennend. Helemaal in de stijl van Ellen. Jullie weten: ze hield van een sportieve uitdaging en ze was ook zeer begaan met goede doelen en de strijd tegen kanker in het bijzonder. Ze heeft meerdere malen beide gecombineerd en sponsorgeld opgehaald toen ze meedeed aan de Dam-tot-dam-loop, Samenloop voor Hoop en het Wheel of Energy. Zo zou het dus gaan in 2013...

Maar zo ging het niet, want in Juni van 2012 wordt mijn lieve vrouw Ellen ziek. Eerst slap, moe, bloedarmoede zo stelt de huisarts vast. Staalpillen, daar moet het beter mee gaan. Zo gaan we op vakantie. Maar het gaat niet beter, het gaat steeds slechter. Onze vakantie breken we af en na enige tijd blijkt dat ze lijdt aan een agressieve vorm van acute leukemie. Ze wordt opgenomen en besluit te gaan vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte. En dat heeft mijn kanjer gedaan tot en met haar laatste dag. Enorm indrukwekkend is het om zo'n doorzettingsvermogen van zo dichtbij met te maken. “Opgeven is geen optie” is zeker van toepassing geweest op Ellen. Helaas bleek haar geest sterker te zijn dan haar lichaam en eind juli overlijdt ook Ellen.
Twee hele bijzondere vrouwen, de meest belangrijke vrouwen in mijn leven. Ik heb bij beide machteloos aan hun bed gestaan. Kon niet meer doen dan hen mentaal bij staan, hun hand vasthouden en hen laten weten dat ik heel veel van ze houd. Maar ik wil meer doen dan dat. Daarom is het nu mijn beurt om te gaan vechten. Gelukkig hoef ik niet tegen deze verschrikkelijke ziekte te vechten, maar ik kan wel helpen om toekomstige patiënten een betere toekomst te bieden. Dat ga ik doen door aan Alpe d’HuZes mee toe doen, zoals Ellen en ik dat samen al van plan waren. Die sportieve uitdaging moet ik op 6 juni alleen doen. Maar ik weet zeker dat met de aanmoedigingen vanaf de kant en vooral de gedachten aan de wilskracht en het doorzettingsvermogen van Ellen en mijn moeder ik voldoende kracht vind om de alp te overwinnen.
Maar dit evenement is naast een sportieve uitdaging bovenal een manier om geld in te zamelen voor het KWF. Het kent het een antistrijkstokbeleid, wat zo veel inhoudt dat ieder ingelegde euro ook werkelijk bij het KWF belandt. Voor de rest wordt gebruikt gemaakt van sponsoring en vrijwilligers. Ik heb me vastgelegd om minimaal €2500 in te zamelen en me in te zetten voor €5000. Da’s een hoop geld! VBedelen is niet mijn ding, maar voor wat betreft die financiële uitdaging wil ik toch een beroep op jullie doen.

     “Alleen een dwaas blaast tegen de wind in
           maar met z’n allen veranderen we zijn richting!”

Inmiddels weet ik dat Ellen deze wereld blijvend heeft veranderd. Dat zie ik aan mezelf en ik merk het aan de mensen om me heen. Ik ga zelf ook een bescheiden poging wagen...

Sponsor mij en daarmee het KWF. Iedere euro is welkom. Als je mee wilt doen, ga dan naar
http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/tmvgijse/mart-van-gijsel/doneren.aspx
Laten we met z’n allen dwaas doen en de windrichting doen veranderen!

 
Mart van Gijsel

                                               
www.facebook.com/AlpeDHuEllen


 

              

 

 

zondag 28 oktober 2012

Amsterdam Marathon: het eindbedrag

Beste sponsors,

Het bijeengebrachte bedrag door de loop: VOOR ELLEN met als doel: LOL=Lopen voor Leukemie, is geworden:

€4400,00

Dat is echt fantastisch!!!
 
 
We hopen dat met het bedrag een aanzet kan worden gegeven aan goed onderzoek naar Leukemie. Ook al heeft Ellen daar niets meer aan, ze zou toch heel trots zijn geweest dat wij dit uit (en met) haar naam hebben gedaan.

Bewaar het shirt goed, want misschien organiseren we nog wel eens iets.

Als je het shirt niet meer denkt te gaan dragen, mag je het shirt ook doneren aan het Ellenshirt "depot" !!!

Mede namens Mart, Irene en Cisca, heel hartelijk bedankt!!!

Groeten van Karin
 
P.S. Als Mart wordt ingeloot gaat het shirt 6 juni 2013 Alpe d'Huez op
 
 
 
 

woensdag 24 oktober 2012

Amsterdam Marathon deel 5: Ellen blijft indruk maken!!!

Wil dit met jullie delen: Een fotografe heeft afgelopen zondag langs de kant gestaan om foto's te maken en kwam toch wel vaak een shirt met "voor ELLEN" tegen. Ze schrijft het volgende:


Afgelopen zondag maakte ik foto's van de halve marathon. 
Toen ik de foto's bekeek, zag ik een aantal mensen met het opschrift VOOR ELLEN op hun t-shirt.
Ik ben gaan googlen omdat ik wilde weten wat ze daarmee bedoelden. 

Ik heb jouw blog gevonden http://hoeishetmetellen.blogspot.nl/2012/08/amsterdam-marathon-deel-2.html En uiteraard heeft het verhaal mij geraakt.

Je kunt een paar renners terugzien met hun VOOR ELLEN shirt in de slideshow die ik van de foto's heb gemaakt. Kijk op mijn website: www.ushamarhe.nl

Als je het bericht ergens wil linken, dan kun je deze link gebruiken.
http://schrijfsterushamarhe.wordpress.com/2012/10/23/fotos-mizuno-amsterdam-marathon-2012/

Ik weet niet waarvoor je het geld gebruikt, ik neem aan dat het iets van doen heeft met de oorzaak van Ellen's heengaan.

Mocht het veilen van een van de foto's (met het opschrift VOOR ELLEN) uit de slideshow iets betekenen in het ophalen van donorgelden, laat het me dan weten. Ik denk en werk graag mee.


We houden jullie op de hoogte van het resultaat

maandag 22 oktober 2012

Amsterdam Marathon deel 4



Het is een indrukwekkende dag geworden. De shirts met “voor Ellen” trokken de aandacht. Bij de start van de halve marathon hoorde ik al door de speaker “Ik zie dat we vandaag ook voor Ellen lopen”. Ik heb van de lopers begrepen dat ze regelmating aanmoedigingen kregen zoals “Ellen is heel trots op je!”. En zo is het ook. Bij de finish lieten de supporters zich duidelijk horen als er weer een “voor Ellen” shirt in beeld kwam. En ook door speaker klonk regelmatig“Daar komt weer een loper voor Ellen!”. Tussen 37.000 andere deelnemers hebben we een indruk kunnen maken. Bijzonder.



Toen Karin in het ziekenhuis vertelde dat ze een halve marathon ging lopen, zie Ellen “Dat kan jij!”. Toen ze gisteren over de finish kwam hielden vielen (inclusief ikzelf) het niet droog. Ellen heeft gelijk gekregen........


We laten snel weten hoeveel geld we aan de stichting kunnen overmaken


Groeten, Mart

vrijdag 14 september 2012

Amsterdam Marathon deel 3

Even een update. We zitten nu op 20 lopers voor de 8km en nog eens 19 voor de halve marathon. En dan nog eens 27 mensen, die weliswaar niet lopen, maar wel sponsoren. Geweldig!

Ellen zou verschrikkelijk trots zijn op jullie allemaal!!!

maandag 3 september 2012

Nogmaals artikel in Trouw

Bij deze nog even het bewijs. Ik moet zeggen dat ik het hier en daar anders zou hebben verwoord, maar ja, je kunt niet alles hebben :-). Tegelijkertijd moet ik toch ook toegeven dat ik vandaag weer opnieuw héél erg trots ben op mijn kanjer! Tegelijkertijd mis ik haar meer dan ooit.....
 

Artikel in Trouw Maandag 3 September





Lieve moeder, zonder kinderen

FRANS DIJKSTRA − 03/09/12, 00:00
Wie haar stralende lach zag, kon amper vermoeden dat ze tegenslag op tegenslag te verduren had gehad. Dat begon al jong.
Toen iedereen bezorgd rond haar ziekenhuisbed zat, wikkend en wegend wat er nog wat gedaan kon worden om haar leven te redden, trok zijzelf de conclusie. "We gaan ervoor", zei ze. En ze stak beide duimen omhoog. Ze vroeg iedereen mee te doen. Artsen, verplegers, haar man en haar moeder, allemaal zaten ze daar met hun duimen omhoog.

Dat was typerend voor haar. Ze zag altijd een kans, en dan nam ze het initiatief en sleepte iedereen mee in haar aanstekelijk enthousiasme. Ook toen haar leven plotseling onderuit was gehaald en er weinig kans leek dat ze erbovenop zou komen, bleef ze anderen inspireren om er het beste van te denken. Met haar doodzieke lijf kon ze anderen nog uit de put halen. Met een onverwoestbare glimlach.

Ze had ervaring met het overwinnen van grote tegenslagen. Die hadden haar sterker gemaakt. Die kracht gebruikte ze om mensen samen te krijgen, het gezellig te maken, voor zichzelf en voor anderen. Ze hield van moederen, dat was haar natuur.

Dat bleek al vroeg in haar leven. Ellen was nog geen anderhalf toen ze haar pas geboren eerste zusje onder haar hoede nam: ze beschermde en betuttelde de baby en dat hield ze vol tot in volwassenheid. Ook de volgende twee zusjes konden niet om haar moederlijke instinct heen, ze noemden haar een tweede moeder. Toen de meiden tieners werden leidde het wel tot spanningen dat Ellen zich met goede bedoelingen overal mee bemoeide.

Zo moederlijk als ze kon zijn in het ouderlijk huis in Badhoevedorp bij Amsterdam, zo verlegen en kwetsbaar was ze op school. Op de christelijke lagere school werd ze gepest en vaak kwam ze huilend thuis. Ze was kunstzinnig en speelde graag piano, iets wat haar klasgenoten niet erg waardeerden. Ze was een makkelijke prooi en vooral jongens zaten haar op de huid. Ze was thuis geen jongens gewend en ze was bang voor ze. Toen Ellen vervolgens naar de huishoud- en nijverheidsschool ging, bleven de pesterijen. Soms zaten er brandende sigarettepeuken in haar capuchon. Ze had een hekel aan roken, toch probeerde ze het om erbij te kunnen horen.

Ellen wist het vol te houden op school en kreeg op haar 14de een vriendje. Die verkering nam ze heel serieus en ze begon zelfs te sparen voor een servies.

Toen op haar 16de klaar was met school wilde ze kraamverzorgster worden. Maar haar moeder Rina vond dat ze weerbaarder moest worden. Daarom zou ze als au pair naar Engeland gaan. De Engelse gastouders kende ze uit Badhoevedorp, waar ze tijdelijk hadden gewoond. Maar in Londen bleken die mensen heel anders te zijn dan gedacht.

Ellen moest niet alleen op de kinderen passen, maar ook de hele huishouding doen. Bovendien had de man des huizes zoveel belangstelling voor haar dat ze zich bedreigd voelde. Na zes weken vluchtte ze weg, naar de ouders van een Engelse jongen die ze in Londen had leren kennen.

Die jongen, Alan, werd haar nieuwe verkering. Opnieuw was ze heel serieus. Binnen een jaar waren ze verloofd en getrouwd. Zij was 17, hij 18. Ze trokken aanvankelijk in bij haar ouders in Badhoevedorp, later kochten ze een huis in Lelystad. Een toekomst als kraamverzorgster was niet meer mogelijk, want de opleiding nam geen getrouwde vrouwen aan.

Ellen ging op kantoor werken in Amstelveen, bij het computerbedrijf Hewlett-Packard. Dat ze goed Engels sprak, was een aanbeveling, maar vooral haar spontane en sociale houding vielen op. Ze werd al gauw het middelpunt van haar afdeling. Ze hield alle verjaardagen en andere bijzondere gelegenheden bij en zorgde voor cadeautjes en feestjes. Dat gaf haar plezier in het werk, welke functie ze ook vervulde. Ze zou haar leven lang blijven bij HP en het daarvan afgesplitste Agilent Technologies.

Haar man Alan was iemand die makkelijk vrienden maakte en dat had ze van hem overgenomen. Maar hij was ook erg ambitieus en leek vooral getrouwd met zijn werk in de technologische hoek. Ellen ging vaak alleen naar bed doordat Alan nog laat met zijn werk bezig was of met een nachtelijke borrel met collega's. Ze leefden steeds meer langs elkaar heen.

Na zestien jaar kwam er een eind aan het huwelijk. Haar familie en vrienden hadden al lang in de gaten dat het mis was, maar Ellen was de laatste om dat te erkennen. Tien jaar eerder waren haar ouders ook gescheiden. Als meisje had ze al geprobeerd te sussen als haar ouders ruzie hadden. Het had allemaal niets uitgehaald.

In haar eigen geval waren er geen kinderen die het huwelijk hadden kunnen redden. De oorzaak van haar kinderloosheid werd niet gevonden en ze leed daaronder. Haar verlangen naar kinderen werd een obsessie.

Op haar werk bleef ze haar vrolijke zelf. Maar in de middagpauze praatte ze over haar problemen met een collega, Mart van Gijsel. Ze waren bevriend en daar bleef het bij. Maar na een jaar of vier zei hij ineens: "Ik vind jou wel heel erg lief." Ze was verrast: "Dat had ik nooit durven hopen." Ze gingen in Mijdrecht wonen.

Het leven zag er weer mooi uit en eindelijk werd ze zwanger. Het kan dus wel, juichte ze. Maar na elf weken had ze een miskraam.

Toch had die zwangerschap haar moed gegeven en ze ging door de molen van eindeloze onderzoeken en ivf-behandelingen. Toen het VU-ziekenhuis na vijf vruchteloze pogingen wilde stoppen, stond zij erop dat het nog eens geprobeerd zou worden. Haar was beloofd dat ze tot haar 41ste behandeld kon worden. Die laatste kans liet ze zich niet ontnemen, wat de deskundigen ook zeiden. Toen ook die poging tot niets had geleid, moest ze toegeven dat haar droom was vervlogen.

Een vriendin, op wie ze vroeger als meisje had gepast, bracht uitkomst. Ze was zwanger en ze vroeg Ellen of ze een deel van de opvoeding op zich wilde nemen zodat ze zelf kon blijven werken. Dat aanbod pakte Ellen gretig aan. De kinderen Mara en Daam kregen met haar een tweede moeder. En wat voor een! Ze mochten veel meer dan bij hun echte moeder, bij Ellen was het altijd feest. Ravotten, eendjes voeren, samen koken, muziek maken, vrolijke uitstapjes, het was haar nooit te veel.

Dat hadden Ellens neefjes en nichtjes ook al ervaren. Ze was hun suikertante die niet alleen een bron van cadeautjes was, maar ook nog eens een flink bedrag aan geld in een feestelijke envelop stopte. Kinderen die haar niet kenden voelden haar liefde meteen aan en kropen graag bij haar op schoot.

Toch bleef haar gemis voelbaar. Zoals toen ze tijdens een vakantie twee jaar geleden een gelukkig gezinnetje zag. Ze was er stil en verdrietig van.

Voor de buitenwereld bleef ze opgewekt. Toen ze zich meldde bij de plaatselijke sportvereniging De Veenlopers was ze binnen de kortste keren het sociale middelpunt. "We gaan ervoor, we kunnen het", was haar vaste uitroep.

Wat ze ook deed, werken, eten, hardlopen, oppassen, winkelen, organiseren, boodschappen doen, het moest gezellig zijn en er moest gelachen worden.

Toen ze in juni met vakantie ging, zwaaiden haar collega's haar vrolijk uit. Maar Ellen was bezorgd. Ze voelde moe en lusteloos. Bloedarmoede, had de huisarts vastgesteld na een vingerprik. Met staalpillen zou het wel weer goed komen.

Het werd erger en ze keerden vervroegd terug van vakantie. Ze was bang. Heel even leek ze zich bewust dat er iets grondig mis zou kunnen zijn. "Ik wil niet dood", zei ze.

Ellen bleek te lijden aan een zeldzame acute leukemie. In hoog tempo richtte de bloedziekte een ravage aan in haar lichaam. Behandelingen baatten niet. Maar ze bleef moed houden tot het laatst.

Ze had nog een gezellige dag bedacht: een reünie van haar vroegere buren in Lelystad. Het staat voor oktober in de agenda.

Ellen van Gijsel-Cornelisse werd geboren op 12 december 1960 in Badhoevedorp. Ze stierf op 30 juli 2012 in Utrecht.