Alpe d’HuZes: “Opgeven is geen optie”

Afgelopen woensdag was het 12-12-'12. Een bijzonder datum. Populair om te trouwen. Voor mij vooral de dag dat mijn lieve kanjer 52 jaar had moeten worden. 2012: wat een jaar...

In 2010 wordt bij mijn moeder, die dan al meer dan een jaar ziek is, geconstateerd dat zij lijdt aan darmkanker. Een triest verhaal omdat de diagnose zo laat werd vastgesteld. Op dat moment is het dan ook al duidelijk dat zij niet meer beter zal worden. Maar zij wilde niet opgeven, dat is immers geen optie, en is gaan vechten. Deze geweldige vrouw heeft door een jaar lang chemokuren te ondergaan haar leven nog zo’n 15 maanden kunnen rekken. Een tijd waarin we nog mooie momenten hebben gekend met haar en waarin ze nooit één keer heeft geklaagd. In Februari 2012 is zij overleden.

 In die tijd hebben Ellen en ik al besloten om mee te doen aan Alpe d’HuZes. Ik fietsend, Ellen rennend. Helemaal in de stijl van Ellen. Jullie weten: ze hield van een sportieve uitdaging en ze was ook zeer begaan met goede doelen en de strijd tegen kanker in het bijzonder. Ze heeft meerdere malen beide gecombineerd en sponsorgeld opgehaald toen ze meedeed aan de Dam-tot-dam-loop, Samenloop voor Hoop en het Wheel of Energy. Zo zou het dus gaan in 2013...

Maar zo ging het niet, want in Juni van 2012 wordt mijn lieve vrouw Ellen ziek. Eerst slap, moe, bloedarmoede zo stelt de huisarts vast. Staalpillen, daar moet het beter mee gaan. Zo gaan we op vakantie. Maar het gaat niet beter, het gaat steeds slechter. Onze vakantie breken we af en na enige tijd blijkt dat ze lijdt aan een agressieve vorm van acute leukemie. Ze wordt opgenomen en besluit te gaan vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte. En dat heeft mijn kanjer gedaan tot en met haar laatste dag. Enorm indrukwekkend is het om zo'n doorzettingsvermogen van zo dichtbij met te maken. “Opgeven is geen optie” is zeker van toepassing geweest op Ellen. Helaas bleek haar geest sterker te zijn dan haar lichaam en eind juli overlijdt ook Ellen.

Twee hele bijzondere vrouwen, de meest belangrijke vrouwen in mijn leven. Ik heb bij beide machteloos aan hun bed gestaan. Kon niet meer doen dan hen mentaal bij staan, hun hand vasthouden en hen laten weten dat ik heel veel van ze houd. Maar ik wil meer doen dan dat. Daarom is het nu mijn beurt om te gaan vechten. Gelukkig hoef ik niet tegen deze verschrikkelijke ziekte te vechten, maar ik kan wel helpen om toekomstige patiënten een betere toekomst te bieden. Dat ga ik doen door aan Alpe d’HuZes mee toe doen, zoals Ellen en ik dat samen al van plan waren. Die sportieve uitdaging moet ik op 6 juni alleen doen. Maar ik weet zeker dat met de aanmoedigingen vanaf de kant en vooral de gedachten aan de wilskracht en het doorzettingsvermogen van Ellen en mijn moeder ik voldoende kracht vind om de alp te overwinnen.

Maar dit evenement is naast een sportieve uitdaging bovenal een manier om geld in te zamelen voor het KWF. Het kent het een antistrijkstokbeleid, wat zo veel inhoudt dat ieder ingelegde euro ook werkelijk bij het KWF belandt. Voor de rest wordt gebruikt gemaakt van sponsoring en vrijwilligers. Ik heb me vastgelegd om minimaal €2500 in te zamelen en me in te zetten voor €5000. Da’s een hoop geld! VBedelen is niet mijn ding, maar voor wat betreft die financiële uitdaging wil ik toch een beroep op jullie doen.

     “Alleen een dwaas blaast tegen de wind in

           maar met z’n allen veranderen we zijn richting!”

Inmiddels weet ik dat Ellen deze wereld blijvend heeft veranderd. Dat zie ik aan mezelf en ik merk het aan de mensen om me heen. Ik ga zelf ook een bescheiden poging wagen...

Sponsor mij en daarmee het KWF. Iedere euro is welkom. Als je mee wilt doen, ga dan naar
http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/tmvgijse/mart-van-gijsel/doneren.aspx
Laten we met z’n allen dwaas doen en de windrichting doen veranderen!

 

Mart van Gijsel

                                               
www.facebook.com/AlpeDHuEllen